تاکنون برنامه‌های تلویزیونی قرآنی زیادی در سیمای ملی ساخته شده ولی بدون تعارف هیچ کدامشان مانند «محفل» نتوانستند پا را از دایره علاقه‌مندان این فضا فراتر بگذارند و مخاطب عمومی جذب کنند و جذابیت‌های رسانه‌ای بیافرینند.
شاید برای کسانی که با محافل قرآنی مأنوسند، دیدن حافظان و قاریان حرفه‌ای و برخورد رو در رو با آن‌ها امری عادی باشد ولی سوژه‌های این برنامه انصافاً قاب‌های دیدنی و بدیعی ساخته‌اند که مخاطب عمومی و خانواده‌ها را کنار هم می‌نشاند. همه تنوع‌های این برنامه شامل تنوع قومی، زبانی، ملل، فرقه‌ای، سنی، جنسی و... برای توجه دادن به یک اصل اساسی است: قرآن کتاب و زبان مشترک همه مسلمانان؛ این کاری است که محفل می‌کند.
محفل پنجره‌ای است به جامعه قرآنی کشور و تا حدی مسلمانان جهان. گرچه جامعه قرآنی ما شامل دستگاه‌ها و سازمان‌هایی که در این زمینه زحمت می‌کشند هم می‌شود ولی در این جامعه از همه مهم‌تر اشخاص، خانواده‌ها و محافل غیررسمی است که بدون چشمداشت به بودجه‌ها و سازمان‌ها کار خودشان را می‌کنند و مسیر خودشان را می‌روند. گرچه در دهه‌های اخیر به دلیل تلاطم‌های اجتماعی متعدد از برخی سنت‌های سابق مثل همین جلسات قرآن خانگی جاماندیم ولی محفل نشان داد این سنت حسنه همچنان پابرجاست و زایش‌ها و رویش‌های خودش را دارد.
جامعه قرآنی کشور هم مثل همه جوامع صنفی دیگر شامل مجموعه‌ای از نقش‌ها و کارکردهاست؛ استاد و شاگرد دارد، سلبریتی و تازه‌کار و حرفه‌ای دارد، پدیده‌های عجیب و غریب دارد، تناسب فرم و محتوا در آن مطرح است. خلاصه اینکه قرآن‌دوستان برای خودشان حال و صفا و ادب و آدابی دارند و از همه مهم‌تر محافلشان حول و حوش معانی بلندی گرد آمده که کلام پرودگار است؛ رفیع‌ترین کلام‌ها، احسن‌الحدیث.
همه این‌ها مواد لازم برای ساخت یک برنامه تلویزیونی را که هم جذاب است و هم محتوای درست و تمیز دارد به دست می‌دهد.
چه خوب است محفل این پنجره را به روی همه این ناشناخته‌ها و کمتر دیده شده‌ها باز کرده و چه حیف بود که تا کنون از آن محروم بودیم و قابی فراگیر از آن را در رسانه‌هایمان درست نکرده بودیم. چه خوب که این همه علاقه‌مند خودجوش و بی‌ادعا در جای جای کشور، بی‌خیال هیاهوها و جنجال‌ها، دل در گرو کلام نور دارند و با آن زندگی می‌کنند و چه حیف که رسانه‌های ما و حتی رسانه ملی با عینک بدبینی به جذاب بودن این هنرها نگریسته بود. چه خوب است که می‌شنویم همین مقدار از محفل که از رسانه ملی پخش شده، توجهات دوباره مردم به کلاس‌ها و استادان قرآن را در پی داشته است.
محفل قطعاً یک شروع است و آنچه این شب‌ها از قاب تلویزیون می‌بینیم پر است از اشکالات برنامه‌سازی. ایده بدیعی است که در مسیر خود باید کم کم اصلاح شود، چه اینکه در فاصله همین چند هفته هم روز به روز بهتر شده است. شاید مهم‌ترین ایراد این برنامه استفاده از فرم برنامه‌های استعدادیابی (تلنت شو) باشد که خب اساساً ربطی به این برنامه پیدا نمی‌کند. یا ایرادی که این برنامه در هنگام موقعیت‌سازی‌های دراماتیک دارد که گاه گل‌درشت و باورناپذیر می‌شود گاهی سرد و بی‌مزه. یا برخی نابلدی‌ها از سوی کارشناسان برنامه در جایی که باید کلام و رفتارشان را بیشتر و پیشتر کنترل کنند و... .
امید است با حرفه‌ای‌تر شدن عوامل سازنده در گرو تجربه امسال، محفل بعدی به برکت حرف به حرف قرآن کریم و نام اهل بیت(ع) گرم‌تر و پویاتر روی آنتن برود.
شاید برای کسانی که با محافل قرآنی مأنوسند، دیدن حافظان و قاریان حرفه‌ای و برخورد رو در رو با آن‌ها امری عادی باشد ولی سوژه‌های این برنامه انصافاً قاب‌های دیدنی و بدیعی ساخته‌اند که مخاطب عمومی و خانواده‌ها را کنار هم می‌نشاند. همه تنوع‌های این برنامه شامل تنوع قومی، زبانی، ملل، فرقه‌ای، سنی، جنسی و... برای توجه دادن به یک اصل اساسی است: قرآن کتاب و زبان مشترک همه مسلمانان؛ این کاری است که محفل می‌کند.
محفل پنجره‌ای است به جامعه قرآنی کشور و تا حدی مسلمانان جهان. گرچه جامعه قرآنی ما شامل دستگاه‌ها و سازمان‌هایی که در این زمینه زحمت می‌کشند هم می‌شود ولی در این جامعه از همه مهم‌تر اشخاص، خانواده‌ها و محافل غیررسمی است که بدون چشمداشت به بودجه‌ها و سازمان‌ها کار خودشان را می‌کنند و مسیر خودشان را می‌روند. گرچه در دهه‌های اخیر به دلیل تلاطم‌های اجتماعی متعدد از برخی سنت‌های سابق مثل همین جلسات قرآن خانگی جاماندیم ولی محفل نشان داد این سنت حسنه همچنان پابرجاست و زایش‌ها و رویش‌های خودش را دارد.
جامعه قرآنی کشور هم مثل همه جوامع صنفی دیگر شامل مجموعه‌ای از نقش‌ها و کارکردهاست؛ استاد و شاگرد دارد، سلبریتی و تازه‌کار و حرفه‌ای دارد، پدیده‌های عجیب و غریب دارد، تناسب فرم و محتوا در آن مطرح است. خلاصه اینکه قرآن‌دوستان برای خودشان حال و صفا و ادب و آدابی دارند و از همه مهم‌تر محافلشان حول و حوش معانی بلندی گرد آمده که کلام پرودگار است؛ رفیع‌ترین کلام‌ها، احسن‌الحدیث.
همه این‌ها مواد لازم برای ساخت یک برنامه تلویزیونی را که هم جذاب است و هم محتوای درست و تمیز دارد به دست می‌دهد.
چه خوب است محفل این پنجره را به روی همه این ناشناخته‌ها و کمتر دیده شده‌ها باز کرده و چه حیف بود که تا کنون از آن محروم بودیم و قابی فراگیر از آن را در رسانه‌هایمان درست نکرده بودیم. چه خوب که این همه علاقه‌مند خودجوش و بی‌ادعا در جای جای کشور، بی‌خیال هیاهوها و جنجال‌ها، دل در گرو کلام نور دارند و با آن زندگی می‌کنند و چه حیف که رسانه‌های ما و حتی رسانه ملی با عینک بدبینی به جذاب بودن این هنرها نگریسته بود. چه خوب است که می‌شنویم همین مقدار از محفل که از رسانه ملی پخش شده، توجهات دوباره مردم به کلاس‌ها و استادان قرآن را در پی داشته است.
محفل قطعاً یک شروع است و آنچه این شب‌ها از قاب تلویزیون می‌بینیم پر است از اشکالات برنامه‌سازی. ایده بدیعی است که در مسیر خود باید کم کم اصلاح شود، چه اینکه در فاصله همین چند هفته هم روز به روز بهتر شده است. شاید مهم‌ترین ایراد این برنامه استفاده از فرم برنامه‌های استعدادیابی (تلنت شو) باشد که خب اساساً ربطی به این برنامه پیدا نمی‌کند. یا ایرادی که این برنامه در هنگام موقعیت‌سازی‌های دراماتیک دارد که گاه گل‌درشت و باورناپذیر می‌شود گاهی سرد و بی‌مزه. یا برخی نابلدی‌ها از سوی کارشناسان برنامه در جایی که باید کلام و رفتارشان را بیشتر و پیشتر کنترل کنند و... .
امید است با حرفه‌ای‌تر شدن عوامل سازنده در گرو تجربه امسال، محفل بعدی به برکت حرف به حرف قرآن کریم و نام اهل بیت(ع) گرم‌تر و پویاتر روی آنتن برود.
نظر شما